Deze Duitse band is al een dikke 30 jaar aktief en brengt elke 3 of 4 jaar nieuw plaatwerk op de markt. Eind vorige week zag hun nieuwste ‘Bipolar’ het levenslicht en voorafgaand werd de single ‘On Fire’ uitgebracht. Qua stijl is dit gezelschap uit Baden-Wuertenberg een mix van Doomy Metal/Rock en snellere Groovy songs. De muziek is op zich prima verzorgd en uitgevoerd, maar aan de andere kant valt ook op te merken dat de inventiviteit of vernieuwingsdrang niet echt voorop staat bij Undertow. Maar laat dat gegeven de pret vooral niet drukken, want hetgeen men ons presenteert op ‘Bipolar’ mag best gehoord worden. De trage en uitgesponnen openingstrack ‘When Tears Became Scars’ trekt een blik pure Doom Metal open en slaagt erin om je aandacht van begin tot eind vast te houden. Heavy en heel afwisselend zet deze song direkt de toon voor hetgeen volgt. Zanger Joachim Baschin legt de lat meteen op een heel behoorlijk niveau tijdens ‘When Tears Became Scars’ en laat horen dat zijn stem echt ‘gemaakt’ is voor het Doom Genre. Vol emotie werkt hij zich doorheen deze lange compositie (8’28” lengte), die de nodige afwisseling kent en gedragen word door heel aardige, heavy riffs. Vanaf de single ‘On Fire’ slaat het vuur pas goed in de pan en hakt Undertow op een vette en snellere manier om zich heen. Het zijn vooral de Metal met veel Groove invloeden die zorgen voor een uiterst geslaagde lading songs in het verdere verloop van deze plaat. Vette riffs en de beukende ritmesectie maken dat elke song staat als een huis. De agressie en power houden aan tot het bittere einde in elke compositie, wat vooral de liefhebbers van stuwende/snelle muziek/gedreven gitaarriffs en solopartijen zeker zal plezieren. Een link naar de stijl van Exhorder’s laatste plaat werpt zich meermaals op in de snellere songs. Op dat vlak stelt ‘Bipolar’ echt niet teleur. ‘Call Of The Sin’ is dan weer vette rechttoe-rechtaan Metal die er goed inhakt door de solide riffs, waarover Joachim vocaal een prachtprestatie neerzet. Meteen heb je het hoogtepunt van deze plaat achter de kiezen. ‘Shadows’ brengt dan weer wat rust met het tragere Doomy gevoel en heel aardige meerstemmige zangpartijen. Dit gaat ook op voor ‘The Longest Breath’, dat traag en vooral heel hard uit je boxen galmt. ‘Unstoppable’ gaat dan weer richting snedige Thrash Metal, gedreven door snelle riffs en agressieve grunts. Het navolgende ‘Undertow’ neemt in de aanvang dan weer gas terug, maar is verdomd heavy van opbouw (Black Sabbath fans komen hier goed aan hun trekken) en waarbij de band heel melodieus uit de hoek komt, maar het 2de gedeelte van deze instrumentale track gaat de snelheid wat de hoogte in om daarna naadloos over te gaan in de ‘Spacey’ en gevoelige slotakkoorden van afsluiter ‘I Remain’, dat valt te omschrijven als een ballad waarin de nadruk op akoestische gitaarpartijen ligt en gevoelige/pakkende zanglijnen. Als einde van een overwegend hard pakketje songs is dit heel geslaagd te noemen.