De grootvaders van de Franse Hard Rock scene staan er weer met “Propaganda”. In 2021 werd de ReCiDiv tournee met een jaartje uitgesteld, zodat de band aan dit nieuwe album kon werken. Live lukt het Trust in eigen land nog steeds zalen uit te verkopen en dit voor een publiek dat helemaal meegaat in zijn interaktie met de band (zoals ik onlangs in een bomvolle L’Olympia in Parijs mocht meemaken). Het oude gevoel dat Trust zo kenmerkt is op deze plaat weer helemaal terug. Bernie’s vocale prestatie staat weer als een rots in de branding (heb de goede man in jaren niet meer zo gedreven horen zingen als op dit album). Maar de rest van de band laat zich niet onbetuigd in de pakkende/swingende rocksongs. Nono Krief toont aan, ondanks zijn simpel in het gehoor liggende riffs/solopartijen, dat hij nog steeds één van Frankrijk’s beste gitaristen is. “Propaganda” is een oefening geworden die meerdere gezichten kent. Het upbeatkarakter tijdens openingstrack ‘Le Jour Se Lèvera’ zet meteen de toon op een positieve manier. En daarna gaat het alleen maar in stijgende lijn met ‘Tout Ce Qui Nous Sépare’, dat weer een typisch AC/DC geluid heeft (wat Tust in hun jonge jaren aanhaalde, zeker waar het Bernie betreft, als grote invloed). Maar Trust lukt er wel in deze stijl hun eigen draai mee te geven. Ook daar is de factor Bernie Bonvoisin van grote invloed. ‘Tout …’ is zonder twijfel het beste puzzelstukje dat deze plaat siert. Als vervanging voor het, gefaalde, experiment met de DJ van enkele jaren geleden vult Trust vocale gedeelte nu op met 3 achtergrondzangeressen en dat zorgt voor een frisse toets in de songs. Tijdens ‘La Première Pierre’ draven de dames een eerste keer op en vullen de gaatjes meer dan behoorlijk op in deze rocker met een hoog swing gehalte. Die lijn word moeiteloos voorgezet tijdens ‘Salaud D’Pauvre?’ met heel veel melodie in Bernie zijn zang, terwijl Nono al zijn duiveltjes weet te ontbinden. Qua ritmesectie is dit een van de hoogtepunten op “Propaganda”. Een rustiger noot word dan weer geraakt met ‘Les Vagins Impatients’ dat door het pianoriedeltje en bijhorende soulvolle zang, met de overtuigende achtergrondstemmetjes der zangeressen. Als afwisseling tussen de pure rocksongs is dit een heel geslaagd moment. Enfin, om verdere cliché’s te vermijden in dit artikel : Trust komt hier weer heel ouderwets uit de hoek. De tijden van de muziek die Trust zo kenmerkte in jaren 80 komen op deze plaat voor een groot gedeelte weer tot leven en dat kan je als fan van deze band alleen maar toejuichen. Maar een momentopname zoals ‘Anti Social’ zal je waarschijnlijk nooit meer moeten verwachten van deze band, die song zal altijd de ultieme uitbarsting van deze Fransen zijn. “Proganda” is een heel charmante plaat geworden, waarop kwaliteit en afwisseling van start tot finish terug te vinden is.