Trance is één van de oudste bands uit Duitsland, opgericht in 1974 als Tribut maar in 1979 veranderde de bandnaam in Trance. Begin de jaren ’80 was de band vrij vaak te zien op podia in Nederland ter promotie van de elpee’s ‘Break Out’ (1982), ‘Power Infusion’ uit 1983 en Victory (1985) wat hun laatste release via het Rockport label was. Trance was best succesvol met deze platen en had een goede fanbase opgebouwd in die jaren. Toch verwaterde de situatie (management en zakelijke dingen die fout liepen) en besloot men een tijdje door het leven te gaan als Trancemission. In 1991 werd het weer gewoon Trance en tot 1996 met kwamen er nog 3 full albums uit via diverse labels, waaronder ‘Rockers’ via Mausoleum, maar echt veel impact hadden die platen niet echt meer. In 1998 kwam er dan ook een einde aan de band. Tot in 2011 gitarist Martin Becker besloot om het nog een keer te proberen en met oude makkers Jürgen Baum (Drums), Thomas Klein (Bass) de band nieuw leven inblies. Helaas zonder Lothar Antoni, die aktief was/is bij Trancemission. Er waren nog wat line-up wisselingen tot in 2016 de CD ‘The Loser Strikes Back’ verscheen. Anno 2021 is er nu de opvolger ‘Metal Forces’ en zijn enkel Markus Berger (gitaar) en Thomas Klein de enigen die het langste meedraaien bij deze band en Trance is nu een Duits/Nederlandse formatie geworden. De Nederlandse inbreng komt van zanger Nick Holleman en Joris Van Rooij op gitaar. Met ‘Metal Forces’ op het Duitse labeltje Metalopolis teert Trance nog steeds op het klassieke Metal recept, zij het in een modern jasje. Waar het de muziek betreft is op ‘Metal Forces’ een mix te horen van leuke, doch niet echt opzienbarende, Metal uit de oude doos en songs met een commercieël tintje. Het beste voorbeeld hiervan is zonder meer ‘Troublemaker’, dat het best aardig zou kunnen doen op het vlak van airplay. De vreemde eend in de bijt, en tegelijk de song die meest opvalt, op ‘Metal Forces’ is ‘Deep Dance’ dat een opmerkelijke beat heeft waarover mooie harmonieuze zanglijnen zijn gegoten. ‘’Believers’ is dan weer rechttoe/rechtaan Metal uit de oude doos. Over de lengte van dit album is Trance er wel in geslaagd om goede riffs om te bouwen tot een lading aardige songs, vocaal staat Nick Holleman degelijk zijn mannetje en voert alles op tot een niveau dat mag gehoord worden. Struikelblokje is, gedeeltelijk, de produktie van het album. De drums klinken heel basic (weinig basdrums) en blikkerig, terwijl de basgitaar er af en toe veelvuldig boven uitsteekt. Iets meer balans in de mix van de instrumenten had deze plaat echt wel kunnen gebruiken. Maar dat neemt niet weg dat dit werkstukje best eens mag beluisterd worden. Het kent zijn leuke momenten heel zeker.