In tijden dat het hardere muziekgenre overloopt van bands die theaterale, bombastische, klassieke muzikale invloeden of gewoon clownesk gedoe op plaat/podium weten te zetten is het een verademing om te merken dat oudgedienden zoals Saxon de jongere generatie bands/muzikanten nog steeds de les kunnen spellen en tonen hoe het echt moet in het genre. “Carpe Diem” is, als vanouds, een magistrale oefening geworden die beukt, rockt als geen ander. In dat verband is producer Andy Sneap er wel degelijk in gelukt om het beste uit Saxon te halen tijdens het opnameproces van deze elpee. Gitaristen Quinn en Scaratt gaan goed los op dit album, wat meermaals heel intense momenten oplevert. Andy werd in staat gesteld om de gitaarpartijen megadik in de verf te zetten doorheen de gehele plaat. Gitaarliefhebbers zullen het allemaal zeer kunnen waarderen. Zo is het heavy, doch ook ingetogen, ‘The Pilmgrimage’ (een nieuwe versie van ‘Crusader’?) één van de hoogtepunten die je kan aantreffen. Biff’s stem is zoals een goede wijn : na al die jaren is zijn stijl nog steeds een standaard waar veel andere vocalisten naar opkijken. Sleet is verre van aanwezig op zijn stembanden. Heavy en wild hakkende tracks zoals het titelnummer of het allesverslindende ‘Supernova’ tonen Saxon zoals we ze al decennia lang kennen : niets ontziend en in staat om met songs aan te komen zetten die meteen in je hoofd blijven steken. Om te smullen is het bijzonder harde/snedige ‘Remember The Fallen’, wat een ode is aan de gevallen gezondheidswerkers en dit in verband met de Corona epidemie. Het rustpuntje valt te ontdekken in de, semi, ballad ‘Lady In Gray’ maar deze song word gekenmerkt door de heavy ritmesectie van Nibs Carter en Nigel Glockler. Als er al gaatjes vallen in de songs, dan klopt drummer Nigel die vakkundig dicht. Over de ganse lijn laat Saxon met “Carpe Diem” horen dat het nu al één van de hoogtepunten uit 2022 zal zijn. De speelvreugde spat gewoon langs alle kanten van dit schijfje af. Hail Saxon.
Comments