Op hun 12de studio plaat laten Eddie Vedder en zijn companen eigenlijk niks nieuws onder de zon horen. Niet dat ze met “Dark Matter” de plank volledig mis hebben geslagen, maar als het op verassingen aankomt : die vind je hier helaas niet terug. Vanaf ‘Scared Of Fear’ trekt men een blik songs open in de overbekende Pearl Jam stijl. Stevige Rock in combinatie met snijdende Punk Rock zoals ‘Running’ voeren de boventoon op dit heel zuiver en evenwichtig klinkend album. De iets gevoeligere momenten zijn terug te vinden op songs als ‘Wreckage’, met Eddie Vedder die op zulke tracks de sterren van de hemel zingt. Aan de andere kant heb je dan het titelnummer. Hierop waagt Pearl Jam zich wat aan experimentele invloeden en komt het techno karakter goed uit de verf, niet in het minst door het strakke/militaristische ritme dat deze song draagt. Verder grijpt men tijdens ‘Something Special’ naar invloeden uit 60’s Rock (The Beatles) in combinatie met wat invloeden uit Americana muziek. ‘Won’t Tell’ is dan weer verpakt in die typische Pearl Jam sound = Vlotte rocksong met heel wijdse zanglijnen. Een ballad mag natuurlijk niet ontbreken en die komt om de hoek tijdens het aanslepende ‘Upper Hand’, met Eddie weerom in een glansrol, terwijl de rest van de band zich niet onbetuigd laat. Over het gehele album gezien leveren Mike McCready en Stone Gossard weer enkele mooie gitaarriffs af, zoals het slepende/stevig opgebouwde ‘Waiting For Stevie’ waarin ook invloeden uit de hoek van Surfmuziek naar de voorgrond komen. Waar het de produktie betreft is Andrew Watt (zowat het extra bandlid, gezien hij ook te horen is als gitarist/toetsenist/pianist op de plaat. Over de ganse lijn is “Dark Matter” een oefening geworden met heel wat meestamp/meezing momenten, zonder daarbij hard af te wijken van de ‘voor elk wat wils’ aanpak. Groeien in aantrekkelijkheid doet deze plaat bij elke luistersessie. De verstokte Pearl Jam fan zal dit album haast automatisch in huis halen, de meer gematigde fan : ga even luisteren.