Voor veel bands zou het een zegen zijn om alle aspecten van hun ‘business’ in eigen handen te hebben, zoals bij Metallica het geval is. De band kan al jaren doen en laten wat ze willen en dat klinkt behoorlijk door op “72 Seasons”. Als het op schrijven van songs aankomt zijn de heren heel hard gaan kijken bij oudere bands. Het songmateriaal op “72 Sesons” is lang (soms gewoon te lang) en iets te inspiratieloos om je volledig te overtuigen. En toch zijn er ook leuke momenten, zoals in het openings/titelnummer “72 Seasons”. Met veel furie, overtuigende zang van James is dit de oude Metallica sound en leuke opener. Maar het legt ook het probleem bloot dat een rode draad doorheen de plaat is : de lengte van de songs is echt wat teveel van het goede en dat resultaat in passages waarbij enige verveling durft toeslaan. Voeg daarbij het ‘Britse’ karakter dat deze plaat domineert, Metallica heeft veel inspiratie gehaald bij bands als Diamond Head, wat niet altijd blijk geeft dat er veel moeite is gestoken in het componeren. Hakken doet het lekker met “Lux Aeterna” en zijn catchy, upbeat, riffje en een heel overtuigende James. Zonder twijfel torent dit nummer boven de rest uit. Het merendeel van de songs klinken vrij bekend en gemakkelijk toegankelijk in de oren. Je hebt als luisteraar echt niet veel tijd nodig om de refreinen en solo’s te begrijpen. Ritmisch is, mede door de groovy bassloopjes, “Crown Of Barbed Wire” ook een schot in de roos. En dan het soleerwerk van Kirk Hammett : door zijn voorliefde voor het Wah-Wah pedaal doet hij alles wat verzanden in ééntonigheid. Metallica serveert ons met deze een plaat die zijn aardige momenten kent, maar het is zeker niet het geval dat het over de volledige lijn een voltreffer op inspiratievlak is geworden. Daarvoor komen de gevoelens ‘het is te uitgesponnen’ of ‘hey, dit komt wel me wel heel bekend voor’ iets teveel bovendrijven. Het is zeker niet Metallica’s beste werk geworden, maar de heren zullen het zich niet aan het hart laten komen. Ze hebben de plaat gemaakt voor zichzelf en grepen terug naar elementen uit hun verleden om het herkenbaar te houden en combineerden dit met een breed scala van invloeden. Dat de hype omtrent deze plaat er toch voor zal zorgen dat de verkoop als een trein zal lopen (fans zullen het toch wel willen horen), zal hen een zorg wezen. De $ zullen wel binnenstromen de komende maanden/jaren. Voor de fans kan het twee kanten op : ‘Nee, dank u’ of heel overweldigend ‘Ja, dit heeft wel iets’. Tot welke groep behoor jij?