Iron Maiden 'Senjutsu' (Parlophone Records)

Het minste wat je kan zeggen is dat de meningen over Maiden’s nieuwste (17de) studioplaat “Senjutsu” wel heel erg verdeeld zijn. De ene ziet het album als te progressief, waar het de lengte van songs als ‘Death To ...’ (en daarbij ook verwijzend naar de structuur van oa ‘The Clansman’) en bij momenten repetitief, terwijl anderen dan weer volop achter de langere nummers staan of hun gading vinden in de meer traditionele en kortere songs zoals ‘Days Of Future Past’ (Maiden in al zijn oude glorie ten voeten uit) met Bruce zoals we hem vocaal kennen en de donderende baslijnen van Steve. Voor beide meningen valt wel iets te zeggen, maar een teleurstelling is deze plaat echt niet te noemen en Iron Maiden voldoet nog steeds aan de verwachtingen. Aan de andere kant mag het wel geschreven worden dat “Senjutsu” ook heel herkenbare elementen bevat waarvan het uitgesponnen “The Parchment” een schoolvoorbeeld is. Die song zing je mee (of je voet stampt mee met het ritme) vanaf de eerste maal dat je het nummer beluisterd. Maar ja, na zo’n lange carriere is het niet eenvoudig meer om geen voorspelbare/bekend in de oren klinkende momenten in je muziek te verwerken. Voor de redenering dat Steve Harris en co het progressieve deze maal een stapje verder hebben gezet valt ook