Iron Maiden 'Senjutsu' (Parlophone Records)
Het minste wat je kan zeggen is dat de meningen over Maiden’s nieuwste (17de) studioplaat “Senjutsu” wel heel erg verdeeld zijn. De ene ziet het album als te progressief, waar het de lengte van songs als ‘Death To ...’ (en daarbij ook verwijzend naar de structuur van oa ‘The Clansman’) en bij momenten repetitief, terwijl anderen dan weer volop achter de langere nummers staan of hun gading vinden in de meer traditionele en kortere songs zoals ‘Days Of Future Past’ (Maiden in al zijn oude glorie ten voeten uit) met Bruce zoals we hem vocaal kennen en de donderende baslijnen van Steve. Voor beide meningen valt wel iets te zeggen, maar een teleurstelling is deze plaat echt niet te noemen en Iron Maiden voldoet nog steeds aan de verwachtingen. Aan de andere kant mag het wel geschreven worden dat “Senjutsu” ook heel herkenbare elementen bevat waarvan het uitgesponnen “The Parchment” een schoolvoorbeeld is. Die song zing je mee (of je voet stampt mee met het ritme) vanaf de eerste maal dat je het nummer beluisterd. Maar ja, na zo’n lange carriere is het niet eenvoudig meer om geen voorspelbare/bekend in de oren klinkende momenten in je muziek te verwerken. Voor de redenering dat Steve Harris en co het progressieve deze maal een stapje verder hebben gezet valt ook wel begrip op te brengen en zeker gitaristen Gers, Murray en Smith hebben door dit feit alle, artistieke, vrijheid gekregen om hun kunnen volledig te tonen bij de instrumentale passages in de langere songs. Vooral tijdens “Death To The Celts” is het soleerwerk gewoon om vingers en duimen bij af te likken, wat echter niet wil zeggen dat het gitaarwerk op de rest van de plaat moet onderdoen, maar “Death ….” mag toch wel het hoogtepunt genoemd worden. De basis van deze plaat is de goede ritmesectie van Nicko en Steve, aangevuld met toetsen die niet storend overkomen, maar het geheel wat meer kleur geven. Op vlak van de productie/mixing is producer Kevin Shirley er zeker in geslaagd om Maiden te laten klinken zoals het hoort, maar een klein minpuntje is de sound van Bruce zijn zanglijnen. Die hadden best iets hoger (in toonkwaliteit) mogen zijn (euveltje tijdens eindmix?), wat niet wegneemt dat Bruce zijn bijdrage op deze plaat als slecht zijn te verwoorden. Als vanouds zingt de man de sterren van de hemel, dit terwijl er toch ook nieuwe elementen (lees Keltische invloeden) in zijn zangstijl opduiken in de songs. Eindconclusie is dat voor Iron Maiden anno 2021 niets meer hoeft, maar alles mogelijk is op artistiek vlak. “Senjutsu”, en dit ondanks een paar schoonheidsfoutjes, mag gehoord worden en welke versie je ook in huis haalt : de gewone CD, de Deluxe hardcover dubbel CD of de vinyl versies van 3 elpee’s in gewoon zwart, rood en zwart of zilver kleurig zijn hun prijs van aankoop meer dan waard. Let wel, bij de ene platenboer betaal je soms meer dan bij de andere. Een prijsverschil van 6 tot 7 euro, zeker waar het de vinyl versie aangaat, van de ene winkel tov de andere is realiteit.
https://www.facebook.com/ironmaiden