Al meer dan 50 jaar, 53 jaar om precise te zijn, is deze Britse band een gevestigde waarde als het aankomt op het maken van, tijdloze, Progressive- en Space Rock. Doch ook standaard Rock muziek mag in het ouvre van deze muzikanten niet ontbreken. Dat bewijzen ze tenvolle op hun nieuwste langspeler “The Future Never Waits”. De combinatie van diverse muziekstijlen, samples en synthesizers zorgt op hun 35ste studioplaat voor heel mooie, bezwerende momenten. Vanaf het instrumentale/industrial riedeltje en titeltrack ‘The Future Never Waits” trapt men een heel afwisselende lading songs af die mensen met een brede muzikale smaak heel zeker kan/zal bekoren. In de muziek van Hawkwind anno 2023 spelen de samples/synthesizers een heel grote rol, echter zonder daarbij een zeer overheersende indruk na te laten. Alles valt precies op zijn plaats en qua evenwicht zitten de composities echt prima in elkaar. Maar ook de fans van Rock muziek met een klassieke opbouw vinden hier hun gading wel, wat in de eerste plaats word bewezen door ‘The End’. Dat is echt een song die een heel ouderwets gevoel oproept en waarbij de toetsen goed aanwezig om het geheel net dat beetje te geven. Ritmisch geven de ronkende basloopjes van Doug MacKinnon de juiste toon aan en hierover strooien gitaristen Dave Brock en Magnus Martin hun inventieve riffs heen. Waar het produktie betreft is men erin gelukt om een zuiver klinkend geluid neer te zetten en dit op een zeer aantrekkelijke manier. Bij elke luistersessie hoor je nieuwe elementen in de songs naar voor komen, wat het album doet groeien naarmate je het beter leert kennen. Het geeft de afwisseling van stijlen, waaronder ook Jazz en dit tijdens ‘They Are So Easily Distracted’, alleen maar kracht en inventiviteit. Voor het grootste gedeelte is dit album instrumentaal en de vocalen zijn echt tot het uiterste minimum te horen. Het zijn eerder de voice samples die het gesproken element van deze plaat zijn. Hawkwind houd het geheel vrij simpel in grote lijnen en toch zijn ze er in geslaagd om hun ideeën om te zetten in heel aantrekkelijke muziek. Naar het einde toe steken er elementen de kop op tijdens ‘The Beginning’ die wat doen denken aan Pink Floyd, Rush en zelfs wat invloeden van The Beatles herbergen. In geen enkele vorm is hier sprake van enige verveling en mag deze plaat gerust gezien worden als een diamant die steeds harder gaat schitteren. Voor fans die kwaliteit vooropstellen is dit een aanrader.