Hopla : weer eentje waar het emotionele langs alle kanten afdruipt, zonder ook maar één moment de indruk te geven om het vermogen te hebben om met iets voor de dag te komen dat als origineel kan worden beschouwd. Het is allemaal veel te ééntonig van opbouw wat hier ten gehore word gebracht. Voeg daarbij de toetsenpartijen die heel sterk aan de oude stijl van Magnum doen denken en je hebt weer een plaat waar je weinig kanten mee op kan. Hebben de bands van tegenwoordig nu echt geen gevoel van eigenheid meer? De originilateit is de laatste tijd ver zoek. Het word echt bar en boos, mensen. Leg dit gerust naast zoveel andere platen en kom steeds op dezelfde uitkomst uit : drama, songs zonder een ziel en vooral een opbouw waarbij de band van de hak op de tak springt op een manier die kant noch wal raakt. Nee, deze band uit Sardinië maakt de hoop Progressieve Metal bands alleen maar groter, zonder ook maar iets aan het subgenre toe te voegen. Jammer, maar helaas.