Sinds 2009 is het rondom deze band (één van de pijlers in de Zweedse Doom Metal scene, samen met Candlemass) na het verschijnen van “Mammons War” (2009) wel heel erg stil geweest. De band heeft dus 12 jaar de tijd gehad om te werken aan “The Sixth Storm” en tekenden in 2019 een nieuwe deal met het I Hate label in de aanloop naar de opname-sessie’s voor deze plaat. Muzikaal is Count Raven er in geslaagd hun Doom Metal een melodisch tintje mee te geven, zonder daarbij hun downtuned sound echt overboord te gooien. Vanaf openingstrack ‘Blood Pope’ straalt de oprechtheid van deze muziek af middels groovy riffs, kien uitgevoerde tempowisselingen en een logge ritmesectie. Deze lange compositie beklemtoond aan het einde dan weer dat Count Raven’s sound heel wat invloeden haalt bij Black Sabbath. Luister maar eens naar de zanglijnen van Dan Fondelius aan het einde van de song, waarop hij zijn beste Ozzy invloeden naar boven brengt en dit op voortreffelijke wijze. Neem daarbij zijn doomy gitaarriffs/puntige gitaarsoli om muziek te hebben die een tijdloze sfeer oproept. Het logge ‘The Curse’ is pure zwartgaligheid van start tot finish en in wezen het kenmerk dat zich manifesteerd doorheen de ganse plaat. Tijdens tracks als het iets melodieuzere, ‘The Nephilims’ of ‘Heavens Door’ (wat tegenover de rest van de songs een korte compositie is) dat met het kerkorgel en de klassieke zang als bruggetje fungeert naar het tweede gedeelte van “The Sixth Storm”. Vanaf ‘The Ending’ is het een trage rit naar de finish toe en dit met songs die op geen enkel moment afklokken onder de 7 minuten. Een absoluut hoogtepunt is zonder twijfel het gevarieerde 'The Giver And The Taker' waarop men alle registers eens goed opentrekt. Dit feit alleen al geeft aan dat Count Raven echt wel de tijd heeft genomen om van dit werkstuk een goed in balans zijnde plaat te maken. Voeg daarbij het donkere aspect van de prima productie en het eindresultaat zal veel Doom fans en Metal/Rock fans met een brede interesse in muziek zeker plezieren.