Het is de laatste jaren wat stil geweest rond deze band van gitarist Randy Meinhard (ex-Pestilence). Sacrosancts vorige langspeler “Necropolis” dateert uit 2018. Toch heeft men vanaf 2022 3 singles uitgebracht en die zijn ook op “Kidron” terug te vinden. Was Max Morton al betrokken bij Sacrosanct als engineer/producer, nu is deze in Kiev geboren zanger ook aktief als leadvocalist bij de band. En deze keuze is een voltreffer. Max kan zich gemakkelijk naast topzangers in het Progressive Metal segment zetten. Voor liefhebbers van dit subgenre met veel dynamiek, subtiele passages en strakke ritmes is “Kidron” een release die ze niet kunnen of mogen negeren. Met het krachtige ‘Marching Days’ opent men meteen bijzonder overtuigend. Max Morton laat vanaf de eerste noten horen dat zijn stem geknipt is voor dit genre. Sacrosanct zet een plaat op de rails die bijzonder kwalitatief in elkaar zit. Momenten als het furieuze ‘Avenging Angel’ zijn daar een goed voorbeeld van. Maar Sacrosanct is meer dan dat. Men is er ook in geslaagd om complexiteit/snelheid te laten primeren tijdens ‘Prince Of Crowns’. Die lawine van Progressieve Metal met veel adrenaline is al een eerste hoogtepunt en dat gevoel word enkel maar versterkt door de overtuigende/variatierijke zanglijnen van Max. Max bewijst ook over veel soul te beschikken tijdens de tragere, gevoeligere songs op “Kidron”. ‘Coming Of The Scorpion’ met zijn gevoelige opbouw past uitstekend naast tracks als, het uitgesponnen ‘Before It Ends’. Die compositie start emotioneel, slaat dan over in een stevig mid-tempo gedeelte en word besloten met veel melodie en bombast. En daarop laat het innemend gevoelige ‘The Pain Still Lasts’ gedurende 8 minuten het doek vallen over een release die uitmunt in technische hoogstandjes van alle bandleden. Zonder enige uitzondering knallen de beresterke uitvoeringen aan je voorbij met een sound die als zeer eigenwijs kan beschouwd worden. Er zijn weinig raakvlakken met andere bands uit het Progressive segment van de muziekindustrie. “Kidron” is heel inventief te noemen, niet in het minst door het uitstekende spelniveau van Randy en Gerrit. Wat zij twee uit hun gitaar halen stelt niet teleur. Dit is nu al een zeer serieuze kanshebber om hoog te eindigen in jaarlijstjes. Je kan dit kunststukje met een gerust hart naast “Parasomnia” van Dream Theater leggen, wat de algemene kwaliteit betreft.
Comments