In de loop van maart verscheen na 7 jaar de nieuwe langspeler van deze band uit Louisiana, waarop enige lichtzinnigheid ver te zoeken is in hun logge/trage Hardcore en Doom Metal. ‘The Outer Banks’ buiten beschouwing gelaten, gaat het tempo zelden de hoogte in en het algemene gevoel dat er niet veel lijn in deze songs zit groeit naarmate het geheel verder dendert. Een goede producer had hier wonderen kunnen doen om deze 12 songs wat meer afwisseling te geven. Nu klinkt alles of het één lange improvisatiesessie was. Vocaal vervalt het ook al snel in herhalingen. Er zal heus wel een publiek bestaan voor bands als deze, maar voor de grotere massa is hier weinig te vinden dat je doet opkijken van verbazing. Enkel als je kickt op een chaotische sound en down getuned gitaargeweld, is dit wat om eens te checken.